W ostatnich latach wzrosła liczba zgłaszanych przypadków przemocy między dziećmi a rodzicami. Szacunki dotyczące przemocy wobec rodziców dokonywanej przez młodzież wahają się od 5% do 13%, a liczby te rosną, ponieważ to nowo zidentyfikowane zjawisko zyskuje coraz większą uwagę opinii publicznej. Jednak pomimo stosunkowo wysokiego występowania przemocy ze strony młodzieży wobec rodzica, niewiele wiadomo na temat skuteczności strategii terapeutycznych.
Przemoc dzieci-rodzic (CPV) jest definiowana jako każdy szkodliwy czyn (fizyczny, psychologiczny lub finansowy) nastolatka wobec rodzica. Badania udokumentowały cechy młodzieży, która dopuszcza się przemocy wobec rodzica i wykazała, że są to zwykle młodzi mężczyźni w wieku od 15 do 17 lat, a ofiarami są przede wszystkim samotne matki. Psychologiczne cechy młodzieży CPV zostały opisane jako nieszczęśliwe, mające niską samoocenę i niską samoocenę. Ponadto stwierdzono, że nadużywanie substancji jest istotnym predyktorem CPV. Badania wykazały związek między obserwowaniem przemocy w domu a przemocą między dzieckiem a rodzicem. Cechy rodziców również przyczyniają się do stosowania przemocy w stosunku do rodziców: gdy rodzic lub opiekun używa narkotyków lub alkoholu, wzrasta prawdopodobieństwo konfliktu rodzic-dziecko. Jednym z istotnych czynników jest niewydolność wychowawcza rodziców, w tym podejście zbyt kontrolujące lub zbyt pobłażliwe.
W ramach konferencji „From harm to Hope” organizowanej w Dublinie odbył się warsztat prowadzony przez przedstawicielki organizacji Foundation for Social Welfare Services z Malty, które specjalizują się w terapii opartej na traumie.
Udział w konferencji „From harm to hope” był możliwy dzięki realizacji projektu „Przemoc to niemoc. Oddolny program aktywizacji społeczności lokalnej w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie”. Projekt jest finansowanego przez Islandię, Liechtenstein i Norwegię z Funduszy EOG w ramach Programu Aktywni Obywatele – Fundusz Regionalny.
